فکر کنم اینجا تنها جای دنیاست که وقتی دیر‌وقت شب، پشت چراغ‌قرمز منتظری، می‌بینی پنج دختر و پسر حدود ۲۰ ساله منتظر سبز شدن چراغ پیاده اند، شیطنت می‌کنند، مسخره‌بازی در می‌‌آورند و دست هر کدامشان فقط و فقط یک لیوان قهوه استار‌باکس است.

رفته بودیم بولینگ. سالن کناری‌اش باری بود و از انتهای بار می‌شد زمین پاتیناژ‌ سالن کنارتر را دید. ما را با بچه‌مان که می‌خواستیم پاتیناژ‌ نشانش دهیم به سالن بار راه ندادند، چون زیر ۲۱ سال بود.

از همخانه ۳۸ ساله من آن بار کارت شناسایی خواستند، تا مطمین شوند به آدم بزرگ دارند مشروب می‌فروشند.

دارم کتاب funny in farsi را می‌خوانم و خیلی دوستش دارم.
این روزها زیاد فکر می‌کنم به چیزهای خوبی که در سوییس دلم برایشان تنگ خواهد شد یا نه. می‌دانم دلم تنگ خواهد شد برای درختهای شهرمان که از روز اول عاشقشان شدم. دلم تنگ خواهد شد برای آدمهای مهربان کوچه و خیابان اش که گل و گشاد به آدم لبخند می‌زنند و قربان صدقه بچه ات می‌روند و می‌خواهند کمکت کنند. دلم تنگ خواهد شد برای استارباکس با قهوه آشغالش که حال و هوای کافی‌شاب های ایران را دارد، دلم تنگ خواهد شد برای مزرعه‌ها توت فرنگی اش که می‌توانی با سبدت بروی داخلش و هم سبدت و هم شکمت را از توت فرنگی هایی پر کنی که ترش و شیرینی‌اش در توت فرنگی هیچ کجای دنیا پیدا نمی‌شود. دلم تنگ خواهد شد برای توالت های تمیزش که آخر نفهمیدم چرا از مال سوییس تمیز تر است. دلم تنگ خواهد شد برای خرید کردن از مغازه های هیولا اش که لباس‌هایی خیلی درست‌حسابی تر و ارزان تر از سوییس دارند.
اما دلم برای هیچ غذا و دسری تنگ نخواهد شد، همین طور برای شرکت‌هاوقتی دارند پول‌های دپو ات را بالا می‌کشند، یا برای قوانین ابلهانه مهاجرت‌اش و خیلی چیزهای دیگر.

همه اینها به جهنم، من دلم الان، همین الان، برای چاقاله بادام تنگ شده، خیلی عمیق و خیلی دردناک.