مامان بهار در تولد ۵۰ سالگیش،‌ برای دخترش که یک قاره آنور تر زندگی می‌کرد نوشته بود احساس می‌کنم ابری ام که با دو طناب، محکم به زمین بسته شده ام و اگر تو و گلنار را نداشتم، مدتها بود ناپدید شده بودم.

آنموقع فکر می‌کردم هر بچه مثل یک طناب است و اگر کسی ۶ بچه داشته باشد، لابد حس می‌کند با ۶ طناب بسته شده. همان موقع فکر می‌کردم قلب آدم تماما مال بچه اش است تا وقتی که بچه دوم بیاید و نصف جای بچه اولی را بگیرد. نمی دانم از کی فهمیدم بچه های ادم قلب آدم را تکه تکه نمی‌کنند، بلکه هر کدام به تنهایی همه اش را اشغال می‌کنند. عشقشان روی هم، روی هم ، می‌نشیند روی تمام قلب آدم. داستان طناب ها هم همین ‌طور است. هر بچه به اندازه کافی آدم را طناب پیچ می‌کند و می‌بندد به زمین،‌ حتی اگر به سبکی ابر بوده باشی یا حداقل خیال کنی که این قدر سبک بوده ای.